درباره هجوم شهروندان به حراج در شهرک غرب! - دَبی بلاگ

تردیدی نباید داشت که هزینه بیماری های این حضور به شدت متراکم برای کشور و نظام درمان و حتی خریداران آن حراج بسیار بیشتر از کل فروش آن مغازه است. در این میان پرسش این است که مسوولیت این شرایط متوجه چه کسانی است؟ شاید این افراد که عموما جوان بودند خیال می نمایند کرونا عوارض خاصی برای آنان ندارد. هر چند فرد بدون ماسک میان آنان ندیدم، ولی این طور نیست که در آن فضای تنگ و افراد چسبیده به یکدیگر کسی مصون از ابتلا به کویید-19 باشد و به طور قطع تمامی کسانی که به امید خرید یک کالای غیر ضرور و با تخفیف در چنین محیطی حاضر می شوند، مسوولیت دارند. شاید آنان جوان باشند و در بیشتر موارد خطری متوجه آنان نگردد، ولی همه آنان کمابیش با افراد سالمندی در ارتباط هستند که می توانند بیماری را در خانه به آنان منتقل نمایند. یا در بیرون خانه و محل کار جزیی از زنجیره انتقال بیماری شوند. به علاوه هزینه ای که این افراد به نهاد بهداشت و درمان کشور تحمیل می نمایند، بسیار سنگین و غیراخلاقی است. البته مدیریت پاساژ و فروشنده مسوولیت بیشتری دارند که نباید فراموش کرد.

پرسش این است در حالی که بیماری در اوج شیوع خود است و بنا به داده های رسمی روزانه بیش از 450 نفر فوت می نمایند و بنا به آمار واقعی احتمالا این رقم تا 1400 نفر می رسد، چرا مردم این چنین بی محابا و غیر محتاط عمل می نمایند.

ابتدا در سطح رفتار فردی شرح می دهم و سپس در سطح ساختاری تحلیل می کنم و نشان خواهم داد که تا مساله در سطح کلان و مدیریتی و نهادی حل نگردد نباید به اصلاح و اثرگذاری رفتار فردی امیدی داشت. نکته اول اینکه همه مردم مرتکب این رفتار نمی شوند. قطع و یقین دارم که حتی اگر آن فروشگاه کیف و کفش را مجانی می داد باز هم کسان زیادی بودند که نمی رفتند. چون برای سلامتی خود و دیگران ارزش بالاتری از هر چیزی چون کیف و کفش قایل هستند. ولی مشکل اینجاست که حتی اگر یک درصد افراد نیز بی احتیاطی نمایند که به لحاظ نسبت بسیار کم است ولی به لحاظ عدد ده ها هزار خواهد شد، باز هم روبرو با چنین تجمعات خطرناکی خواهیم بود. وجود یک درصد از چنین افرادی در جامعه اصلا چیز عجیبی نیست، همانطور که مجرمین هم از میان همین جامعه هستند. مساله مهم این است که این تعداد زیاد ولی به نسبت جمعیت اندک می توانند تکثیرنماینده زنجیره انتقال ویروس باشند و سلامت جامعه را به خطر بیندازند. آنان برای نقض مقررات و اقدامات احتیاطی در روبروه با کرونا، انگیزه ها و دلایل گوناگونی دارند، که زیاد قابل بحث و گفت وگو با خودشان نیست. از این رو باید نهادی بالاتر از فرد، متولی اجرای دستورالعمل های بهداشتی باشد. این نهاد باید چند ویژگی را رعایت کند. در واقع این نهاد حاکمیتی است و نماینده تام الاختیار ساختار سیاسی است.

1ـ در اولین گام باید به گونه ای رفتار کند که اعتماد مردم و نهادهای مردمی را جلب کند. این جلب اعتماد به وسیله سخن گفتن محقق نمی گردد. باید عملکرد گذشته و حال آن قابل دفاع باشد.

2ـ یکی از مهم ترین نکات این نهاد این است که خودش به اهمیت مساله کرونا و خطر آن واقف و به تبعات این آگاهی ملتزم باشد. اگر دولت و حکومتی فقط برای اینکه گفته باشد کاری نموده تصمیماتی را بگیرد و اعلام کند، مردم متوجه ماجرا می شوند که قضیه جدی نیست. در این صورت دستورالعمل ها را نقض می نمایند.

3ـ این نهاد یا همان کل حکومت باید با اقتدار تصمیم بگیرد. تصمیمات حکومتی باید با ضمانت اجرای کافی همراه باشد. دولت ها بهتر است تصمیم نگیرند تا اینکه تصمیم بگیرند ولی اجرای آن را تضمین ننمایند. خواهش و تمنا در ادبیات دولت باید حاشیه باشد.ادبیات دولت قدرت است و نه خواهش.

4ـ ثبات تصمیمات مهم است. اینکه هر روز چیزی گفته گردد و حتی در یک روز انواع و اقسام افراد حرف های متفاوت و حتی متناقض بزنند زیان بار است، و در عمل موجب بی اعتباری تصمیمات نزد مردم می گردد.

5 ـ و بالاخره اینکه تصمیمات باید کارشناسانه و منسجم و با مشارکت گروه های ذی نفع گرفته گردد. اگر گروه های ذی نفع نادیده گرفته شوند، تصمیم غیرکارشناسانه خواهد بود و زمینه اجرایی نخواهد داشت.

با این ملاحظات به نظر می رسد برای مبارزه با کرونا فقط باید به انتظار اصلاح در سطح نهادی و ساختاری بود، و آموزش و فرهنگ سازی گرچه خوب است، ولی راهکار نهایی نیست. می توان ثابت کرد که نهاد متولی مبارزه با کرونا هیچ کدام از این 5 ویژگی را در حد و اندازه مطلوب ندارد و در بعضی زمینه ها به کلی فاقد این ویژگی ها است. قصد ورود به جزییات این ادعا را ندارم. اگر ضرورت شد همه موارد بیان خواهد شد.

منبع: اعتماد

dorezamin.com: دور زمین | سفر به دور زمین هیچوقت اینقدر آسون نبوده! تور لحظه آخری، تور ارزان، اروپا، تور تایلند، تور مالزی، تور دبی، تور ترکیه

kurdeblog.ir: مجله سرگرمی و گردشگری