احسان حدادی: جلوی رضا یزدانی کم آوردم - دَبی بلاگ

آزاده پیراکوه - در لابلای بحث و جدل برای تایید برنامه هایش سر از خانه کشتی در می آورد و با رضا یزدانی سرشاخ می گردد. تجربه ای تازه برای نایب قهرمان پرتاب دیسک المپیک که به شوخی می گوید برای پیدا کردن مربی به خانه کشتی آمده است. کشتی احسان حدادی و رضا یزدانی 15 ثانیه طول می کشد و همین کافیست تا احسان بگوید که رضا یزدانی مراعاتش را نموده است. این حضور بهانه ایست برای صحبت با مرد طلایی آسیا که باز هم سر امکاناتی که مورد احتیاجش است، با فدراسیون به مشکل خورده و دنبال فرصتی است تا از مسیر کمیته ملی المپیک مشکلش را حل نماید. - فکر نمی کردم رضا یزدانی اینقدر قوی باشد

کشتی با رضا یزدانی باید تجربه جالبی باشد.

فوق العاده بود. خیلی قبل تر یک بار کشتی گرفته بودم اما این بار حس و حال دیگری داشت. فکر نمی کردم رضا یزدانی اینقدر قوی باشد. بهش گفتم جدی کشتی بگیرد. یکی زد پس گردنم، نقش زمین شدم. مطمئن هستم مراعاتم را کرد. من هم خودم رو به زمین انداختم تا زودتر تمام گردد. بدجوری جلوی رضا کم آوردم.

برایت سخت نیست که بگویی کم آوردی؟

نه. آدم وقتی کم می آورد باید بگوید کم آوردم. زور من اصلا به رضا نمی رسید. می دانستم کشتی ورزش خیلی سنگینی است و کار کشتی گیرها سخت؛ اما فکر نمی کردم تا این حد سخت باشد.

رشته خودت هم قدرتی است.

پرتاب دیسک، قدرتی - تکنیکی است. اما کشتی نفس می خواهد و کار هوازی اهمیت زیادی دارد در حالی که من خیلی هوازی کار نمی کنم. به هر حال با 15 ثانیه کشتی معین شد که رضا چقدر از من قویتر است.

حالا چی شد که به خانه کشتی رفتی؟

رفتم تا ببینم مربی پیدا می کنم.

بعد از اینکه مربی بدنسازی ات را از وزنه برداری انتخاب کردی، حالا نوبت کشتی است؟

دیدم مربی نمی آورند، من هم گفتم ببینم در رشته های دیگر چه خبر است. مربی تکنیکم را از کشتی، ماساژور را از ژیمناستیک و پزشک را از بسکتبال انتخاب کنم. شاید کارم راه بیفتد. -

از شوخی که بگذریم، کارت به کجا کشید. مک که با فدراسیون چین قرارداد بست و عملا دیگر شرایطی برای حضور او نیست.

متاسفانه آنقدر معطل کردند که او هم قرارداد بست. اولویتش من بودم اما ایمیلش به فدراسیون بی جواب ماند. مدال از من پیگیری می کرد اما از آنجایی که من هم جواب درستی نمی گرفتم، دیگر در روزهای آخر جواب پیغام هایش را نمی دادم. او مربی بزرگی است و فقط 14 بار بالای 70 متر پرتاب نموده است. او که نمی تواند به خاطر تعلل ما بیکار باشد یا چند ماه منتظر پاسخ ما باشد. البته او حین مذاکره با چینی ها به آنها گفته که تا المپیک 2020 با من کار می نماید تا راه برای همکاری ما با او باز باشد.

قرار بود با رییس کمیته ملی المپیک نشست دومی داشته باشی. اما از اینکه این جلسه برگزار نشد، گلایه کردی تا اینکه فکر کنم روز دوشنبه اتفاق هایی افتاده.

بله. روز دوشنبه جلسه کوتاهی با دکتر صالحی امیری داشتم و حدود نیم ساعتی درباره شرایطم صحبت کردیم. متاسفانه ما یک چیزی می گوییم و دوستانی که از فدراسیون در نشست با رییس کمیته حاضر می شوند، چیز دیگری می گویند. حالا قرار است روز شنبه نشست مشترکی با حضور دکتر صالحی امیری، رییس فدراسیون و من برگزار گردد تا تصمیم بگیریم.

گویا فدراسیون گفته که ماهیانه 100 میلیون تومان می دهند و به چیز دیگری کار ندارند.

این چه حرف اشتباهی است که می زنند. من ورزشکارم و باید دنبال تمرین کردن باشم. وظیفه ام فاکتور جور کردن نیست. مک گفته همچنان با من کار می نماید و همان هفت هزار دلار را می گیرد. با دلار آزاد، می گردد 70 میلیون تومان. اصلا من کاری به مبلغ ندارم. خواسته زیادی هم ندارم. کار من ورزش کردن است نه اینکه دنبال مربی و عقد قرارداد و مسائل اینچنین باشم.

همچنان روی کار با مک ویلکینز اصرار داری؟

من روی هیچ نامی اصراری ندارم. اما در اینکه مک بهترین مربی است و من هم خیلی خوب شده بودم، تردیدی وجود ندارد. هم مک و هم توکلی، خیلی خوب من را می شناختند و وضعیت بدنم را می دانستند. مک برنامه می داد و توکلی خیلی خوب بر اجرایش نظارت می کرد. خیلی خوب من را فهمیده بودند و همین شد که نتیجه می گرفتم. اگرچه گفتند نتایجم شانسی بوده. حالا امریکا را شانسی مدال گرفتم، مسابقات اروپا چی؟ چند تا مسابقه می توان شانسی رکورد خوب زد؟ چند تا رکورد نزدیک 68- 69 متر مگر شوخی است؟ خب این رکوردها با همکاری مک، حسین توکلی، من و همینطور حضور ماساژورم رخ داد و حالا خواسته ام این است که این روند ادامه داشته باشد.

اما مسائلی در کشور وجود دارد که برای همه است.

فکر می کنید من مسائل کشورم را درک نمی کنم یا عاشق سفر خارجی و بیزنس کلاس هستم. حرف من این است که باید شرایطی فراهم گردد که نتیجه بگیریم. من هم می گویم باید صرفه جوبی گردد. فدراسیون برای من مربی ایرانی انتخاب کند و بگوید برو چابهار تمرین کن. اگر بدانم حرف شان حرف حساب است، گوش می دهم. من مثل اسب مسابقه هستم. از سختی نمی ترسم و برای بهتر بودن، هر کاری لازم باشد انجام می دهم. هر چقدر هم لازم باشد تمرین می کنم اما بر اساس اصولی که بدانم نتیجه می دهد. در رشته من، الگویی نیست که من بدانم می توانم با او به موفقیت برسم. کشتی نیست که بگوییم در آن واحد، 10 نفر هستند که می توانند سرمربی تیم ملی باشند. رسول خادم، امیر خادم، علیرضا حیدری، عباس جدیدی و ....همه می توانند کار را انجام دهند اما در ایران در پرتاب دیسک چه کسی را داریم که بتواند مربی من باشد. فدراسیون یکی را پیدا کند، من هم قانع می شوم. اما انتظار نداشته باشند، بدون مربی کار کنم چون نتیجه نمی دهد.

یک استدلالی که مطرح شده این است که شما خیلی هم شانس طلا نداری و شاید برای همین سخت گیری هایی به وجود آمده.

شنیده ام که پیش دکتر صالحی امیری رفته اند و گفته اند که من شانس مدال ندارم. متاسفانه کسی که خودش یک مدال بازی های آسیایی دارد، همه جا می نشیند و می گوید احسان شانس مدال ندارد. در حالیکه من می گویم تفاوت من و رقبا 50 سانتی متر و یک متر است و در مسابقه هر اتفاقی می افتد. چرا من نباید شانس طلا داشته باشم در حالیکه در چند ماه اخیر، همه رکوردهایم بالا بوده است.

فدراسیون قبل از بازی های آسیایی ماهیانه 50 هزار دلار هزینه می کرد در حالی مطابق این هزینه نتیجه نگرفت، ضمن اینکه با گرانی دلار امکان این میزان هزینه دیگر وجود ندارد.

حسین کیهانی و امیر مرادی که در ایران تمرین می کردند و هزینه ای نداشتند. از بین کسانیکه مربی خارجی داشتند یا در اردوی برون مرزی شرکت می کردند، فقط من نتیجه گرفتم. خب فدراسیون آنالیز کند، ببیند کجا اشتباه هزینه نموده است. نه اینکه دست بگذارد روی بخشی که نتیجه گرفته است. هدف من بازی های آسیایی نبود که بعد از بازی های آسیایی کارم را تمام کنم. روزی هم که با مک کارم را آغاز کردم، گفت هدف تو دایمون لیگ، قهرمانی دنیا و بعد المپیک 2020 است. برنامه ای برای بازی های آسیایی نداشتم. من با پرتاب اول هم در جاکارتا طلا می گرفتم. باید این روند دنبال می شد تا بتوانم مطمئن در مسیر المپیک قدم بردارم. آقای صالحی امیری خیلی به من لطف دارند اما مسئله این است که چون بیرون از ورزش بودند، خیلی جزییات را نمی دانند و دوستان هم مشاوره اشتباه می دهند. ما مطمئنیم که اگر برنامه ای که چیده ایم را انجام دهیم، نتیجه می دهد. کاری که برای بازی های آسیایی انجام می دهیم برای المپیک جواب نمی دهد. جالب است که حالا همان برنامه را هم نمی خواهیم داشته باشیم.

شاید احتیاج باشد کمی خواسته هایت را پایین بیاوری.

شرایط مملکتم را درک می کنم و نمی خواهم هزینه زیادی بتراشم. وقتی از مربی حرف می زنم، درباره حداقل ها صحبت می کنم.

چرا نباید شرایط به گونه ای باشد که شما و رییس فدراسیون مسائل تان را با هم حل کنید و احتیاجی به پادرمیانی نباشد؟

من هم دوست داشتم این اتفاق بیفتد. اما هر بار که قرار است جلسه ای باشد، رییس فدراسیون با چند نفر در جلسه حاضر می گردد. به او می گویم شاید من می خواهم حرفی را فقط به شما بگویم. اما هیچ وقت ایشان را تنها ندیدم. من فاصله ایجاد نکردم چون معتقدم اون فدراسیون خانه من است. موقعی که من به خاطر تمرین زیاد درد می کشیدم برخی از این دوستان کجا بودند. موقعی که اولین بار مدال المپیک گرفتم، جطور؟ کجا بودند؟ در نتیجه اینها نمی توانند برای من معین تکلیف نمایند. بهترین مدال مان در بازی های آسیایی بوده و جالب است که همان فرد هر جا می رود، می گوید احسان مدال نمی گیرد. در حالیکه خودشان 10 سال به اردوی برون مرزی می رفتند، دریغ از یک نتیجه خوب. خیلی از افرادی که در جلسه فدراسیون حاضر می شوند، اصلا نمی دانند ورزشکار چه دردی دارد. روز دوشنبه من به همراه آقای محمد نصیری، سجاد انوشیروانی و حسین توکلی در کمیته بودیم و فرصتی شد تا با آقای صالحی امیری صحبت کنیم. ایشان خیلی خوب می دانست که از هر کسی در چه رابطه ای باید بپرسد. از یکی درباره تحصیلش می پرسید و از دیگری درباره مصدومیت. ما برای تهیه تیزر به کمیته رفته بودیم. برایم جالب بود که هر ورزشکاری که می آمد، آقای صالحی امیری برای خوشامدگویی به طبقه پایین می آمد. ورزشکار چیزی بیشتر از این نمی خواهد. احترام و توجه. همه حرف من هم همین است. نه اینکه به ورزشکار بگویند اگر مصاحبه کنی، رفتاری می کنیم که از ورزش بروی! کسی نمی تواند با ورزشکار اینطور صحبت کند.

قبول داری که ادبیات ورزشکارها هم تغییر نموده؟

بله. قبول دارم. اما ما که جوان امرزی نیستیم. سرم می گردد باید به بزرگترم احترام بگذارم. زور و برخورد چکشی جواب نمی دهد. می توان خیلی راحت تعامل برقرار کرد به شرط اینکه حرف های بی اساس نزنیم. می گویم حسین توکلی به من یاری نموده اما با او قرارداد نمی بندند. می فهمم که این موضوع از کجا نشات می گیرد. فکر می نمایند حسین توکلی به من خط می دهد در حالیکه من همیشه حرف زده ام و هر بار که مسئله ای بوده، گلایه نموده ام. حسین توکلی به من صحیح ورزش کردن را یاد می دهد. اینکه می گویند او به من خط می دهد، بی احترامی به من است.

این را قبول داری که شما تنها ورزشکار دوومیدانی نیستی.

صد در صد. باید برای همه هزینه کرد. فدراسیون باید آنقدر به شناخت دقیق برسد که بداند کجا و برای چه کسانی چقدر هزینه کند.

بحث این است که شما هم کوتاه بیایی و کمی هزینه را کاهش دهی. مثلا از ماساژور ایرانی استفاده کنی.

این حرف ها خنده دار است. ماساژور من، 10 سال است که با من کار می نماید. وقتی در اردو هستیم، او تمام کارهای من را می نماید. حتی غذا درست می نماید و لباس هایم را می شوید. از صبح تا شب کنارم است. تیم های ملی تدارکات دارند اما من ندارم و قطعا وقتی چند ماه در اردو هستم، احتیاج است یکی کارهایم را بکند. ضمن اینکه او بعد از 10 سال، خیلی خوب شرایط بدنی من را می شناسد. من عقده سفر و بیزنس کلاس و ماساژور ندارم. می دانم با اینها نتیجه می گیرم، برای همین در موردشان اصرار دارم.

خب در نهایت قرار است چه تصمیمی بگیری؟

همه چیز را به آقای صالحی امیری سپرده ام. قرار است ایشان شنبه بگویند که چه می گردد.

و اگر قرار باشد با مک کار کنی، چطور امکانش فراهم می گردد.

چینی ها از خدایشان است که کنار من تمرین نمایند. می توانیم دو ماه در کیش باشیم که هم هزینه کاهش پیدا می نماید هم با حضور شاگردان چینی مک، درآمدزایی کنیم. ادامه برنامه هم مثل بقیه ورزشکاران. سه ماه در اروپا باشم تا در مسابقات دایمون لیگ و سایر جایزه بزرگ ها شرکت کنم. اما من مسوولیتی قبول نمی کنم که بلیت هواپیما را خودم بگیرم یا کارهای اینچنینی را انجام دهم. فدراسیون همانطور که کار بقیه را انجام می دهد، با مربی ام قرارداد ببندد و برنامه اردوهایم را بچیند. من هم قول می دهم وظیفه ام را درست انجام دهم و هر کاری ضروری است انجام می دهم تا به مدال المپیک برسم.

dorezamin.com: دور زمین | سفر به دور زمین هیچوقت اینقدر آسون نبوده! تور لحظه آخری، تور ارزان، اروپا، تور تایلند، تور مالزی، تور دبی، تور ترکیه

kurdeblog.ir: مجله سرگرمی و گردشگری